Publikacja w numerze Rok XXIII (2017) nr 49
Autor Edgar Sukiennik
Streszczenie:
Klasztor paulinów w Oporowie w dawnym woj. łęczyckim był fundacją możnowładczą dwóch braci z rodu Oporowskich h. Sulima: arcybiskupa gnieźnieńskiego Władysława i wojewody łęczyckiego Piotra. Powstał w 1453 r. nie na surowym korzeniu, lecz na terenie kościoła parafialnego p.w. św. Marcina, istniejącego tu przynajmniej od XIV/XV w., który z woli fundatorów został zamieniony na świątynię zakonną. Fundatorzy i późniejsi dobrodzieje placówki dbali o jej wyposażenie w paramenty mszalne, niezbędne do pełnienia zadań duszpasterskich i liturgicznych. Szczególnie duże zasługi przypisuje się tutaj XVIII-wiecznym dziedzicom Oporowa i kolatorom kościoła z rodziny Sołłohubów h. Prawdzic, jak również innym rodzinom herbowym oraz proboszczom miejscowej parafii, którzy nie szczędzili starań, aby ich kościół mógł należycie spełniać swoją rolę. Okazję do odtworzenia i prześledzenia losów wyposażenia kościoła i zakrystii dają inwentarze aparatów liturgicznych z XVIII i XIX w., które w niepełny, aczkolwiek przystępny sposób pokazują dynamikę rozwoju nowych nabytków kościelnych oraz wysłużenia się przedmiotów starych. Chodzi tu o 12 inwentarzy sporządzonych przez samych paulinów w latach 1717-1810 oraz rejestr wyposażenia kościoła i klasztoru z 1819 r., który powstał na kanwie pamiętnej kasaty zakonów w Królestwie Polskim, podczas której placówka oporowska podzieliła smutny los kilku innych klasztorów polskiej prowincji zakonu. Zestawienia zawarte w fascykułach akt archiwum jasnogórskiego dają szansę na przynajmniej częściowe odtworzenie stanu wyposażenia ołtarzy kościelnych i zakrystii.
Słowa kluczowe w j. polskim: Klasztor w Oporowie, zakon paulinów, paramenty liturgiczne, inwentarze
Słowa kluczowe w j. angielskim: The Oporów monastery, The Pauline Fathers, church paraments, inventories.